Maria Emanuel z Saksonii, oficj. Maria-Emanuel Prinz von Sachsen Herzog zu
Sachsen,
(ur. 31 stycznia 1926 w Prüfening, zm. 23
lipca 2012 w La Tour-de-Peilz) – książę saski z
dynastii Wettynów (linii albertyńskiej),
głowa saksońskiej
rodziny królewskiej i jednocześnie
pretendent do tronu Saksonii,
używający tytułów margrabiego
Miśni
oraz księcia
Saksonii, bankier.
Najstarszy syn księcia Fryderyka Krystiana Wettyna i księżniczki Elżbiety Heleny Thurn und Taxis, a zarazem wnuk ostatniego króla Saksonii Fryderyka Augusta III, do którego przodków w prostej linii należą między innymi królowie polscy i wielcy książęta litewscy: August II Mocny oraz August III Sas, a także do którego rodziny należy książę warszawski Fryderyk August I.
Najstarszy syn księcia Fryderyka Krystiana Wettyna i księżniczki Elżbiety Heleny Thurn und Taxis, a zarazem wnuk ostatniego króla Saksonii Fryderyka Augusta III, do którego przodków w prostej linii należą między innymi królowie polscy i wielcy książęta litewscy: August II Mocny oraz August III Sas, a także do którego rodziny należy książę warszawski Fryderyk August I.
Urodził się w zamku
Prüfening koło Ratyzbony,
stanowiącym własność rodu Thurn
und Taxis, jako najstarszy z
piątki rodzeństwa. Dopiero po kilku latach rodzina przeniosła się do
gniazda rodowego w Dreźnie. Książę uczył się w Episkopalnym
Gimnazjum św. Benona w Dreźnie i kolegium jezuickim św. Błażeja w
Schwarzwaldzie, a także w prywatnej szkole rodziny królewskiej w
Dreźnie-Strehlen.
W 1933 roku towarzyszył rodzicom podczas prywatnej audiencji u papieża Piusa XI w Watykanie. Do wybuchu II wojny światowej razem z ojcem regularnie objeżdżał pociągiem rodzinne włości na Śląsku. Jak sam wspominał, często odwiedzali wtedy posiadłość Sibyllenort (obecnie Szczodre) pod Wrocławiem, w skład której wchodził wspaniały pałac z 400 komnatami, w którym zmarł jego dziadek, ostatni król Saksonii Fryderyk August III.
Ponieważ należał do rodziny, która nigdy nie poparła Adolfa Hitlera, w wieku 18 lat został aresztowany przez Gestapo, a następnie na mocy wyroku sądu w Berlinie skazany na karę więzienia (za opór przeciwko Adolfowi Hitlerowi), którą odbywał do końca wojny. Po upadku III Rzeszy zbiegł z radzieckiej strefy okupacyjnej. Ponieważ większość dóbr rodzinnych przepadła, aby móc utrzymać się na studiach, na Akademii Malarstwa w Düsseldorfie, wraz z kolegami rysował obrazki w angielskich i amerykańskich klubach oficerskich, by wreszcie w 1958 roku wyjechać z Niemiec do Szwajcarii, gdzie podjął pracę w sektorze bankowym.
Jako jedyny z pięciu braci rodzonych i stryjecznych - wnuków Fryderyka Augusta III 31 stycznia 1963 roku w Vevey zawarł równoprawne małżeństwo z księżniczką anhalcką Anastzją Luzią z dynastii Ascania (ur. 22 grudnia 1940 w Ratyzbonie), córką księcia Eugeniusza (1903-1980) i Anastazji Jungmeier (1901-1970). Para nie miała dzieci poza adoptowanym synem Aleksandrem z Saksonii-Gessaphe.
Wraz ze śmiercią swojego ojca, Fryderyka Krystiana Wettyna, 9 sierpnia 1968 roku został głową saksońskiej rodziny królewskiej z tytułem margrabiego Miśni. W związku z tą funkcją redagował książki o historii rodziny i Saksonii, udzielał się charytatywnie, uczestniczył w zjazdach rodzinnych, fundował stypendia młodym historykom. Jednym z jego głównych obowiązków było spisywanie protokołów ze ślubów członków rodziny królewskiej i czuwanie by nikt nie zszargał dobrego imienia rodziny.
Był stroną umowy o dziedziczenie z 1997 roku (tzw. układ o przeżycie), zgodnie z którą po jego śmierci głową saksońskiej rodziny królewskiej z tytułem margrabiego Miśni został jego siostrzeniec Aleksander z Saksonii-Gessaphe, w związku z którym to układem adoptował tegoż siostrzeńca w 1999 roku, na co wyrazili zgodę wszyscy członkowie saksońskiej rodziny królewskiej a ponadto papież Jan Paweł II. Po zmianie zdania przez młodszego brata Alberta Józefa w 2002 roku stwierdził, że cała sytuacja jest „bolesna” i postanowił pozostać przy swojej regulacji sukcesji. Podobnie jak jego ojciec, nigdy nie uznał Rüdigera von Sachsen (jako urodzonego z małżeństwa morganatycznego) za członka rodziny królewskiej.
W 1933 roku towarzyszył rodzicom podczas prywatnej audiencji u papieża Piusa XI w Watykanie. Do wybuchu II wojny światowej razem z ojcem regularnie objeżdżał pociągiem rodzinne włości na Śląsku. Jak sam wspominał, często odwiedzali wtedy posiadłość Sibyllenort (obecnie Szczodre) pod Wrocławiem, w skład której wchodził wspaniały pałac z 400 komnatami, w którym zmarł jego dziadek, ostatni król Saksonii Fryderyk August III.
Ponieważ należał do rodziny, która nigdy nie poparła Adolfa Hitlera, w wieku 18 lat został aresztowany przez Gestapo, a następnie na mocy wyroku sądu w Berlinie skazany na karę więzienia (za opór przeciwko Adolfowi Hitlerowi), którą odbywał do końca wojny. Po upadku III Rzeszy zbiegł z radzieckiej strefy okupacyjnej. Ponieważ większość dóbr rodzinnych przepadła, aby móc utrzymać się na studiach, na Akademii Malarstwa w Düsseldorfie, wraz z kolegami rysował obrazki w angielskich i amerykańskich klubach oficerskich, by wreszcie w 1958 roku wyjechać z Niemiec do Szwajcarii, gdzie podjął pracę w sektorze bankowym.
Jako jedyny z pięciu braci rodzonych i stryjecznych - wnuków Fryderyka Augusta III 31 stycznia 1963 roku w Vevey zawarł równoprawne małżeństwo z księżniczką anhalcką Anastzją Luzią z dynastii Ascania (ur. 22 grudnia 1940 w Ratyzbonie), córką księcia Eugeniusza (1903-1980) i Anastazji Jungmeier (1901-1970). Para nie miała dzieci poza adoptowanym synem Aleksandrem z Saksonii-Gessaphe.
Wraz ze śmiercią swojego ojca, Fryderyka Krystiana Wettyna, 9 sierpnia 1968 roku został głową saksońskiej rodziny królewskiej z tytułem margrabiego Miśni. W związku z tą funkcją redagował książki o historii rodziny i Saksonii, udzielał się charytatywnie, uczestniczył w zjazdach rodzinnych, fundował stypendia młodym historykom. Jednym z jego głównych obowiązków było spisywanie protokołów ze ślubów członków rodziny królewskiej i czuwanie by nikt nie zszargał dobrego imienia rodziny.
Był stroną umowy o dziedziczenie z 1997 roku (tzw. układ o przeżycie), zgodnie z którą po jego śmierci głową saksońskiej rodziny królewskiej z tytułem margrabiego Miśni został jego siostrzeniec Aleksander z Saksonii-Gessaphe, w związku z którym to układem adoptował tegoż siostrzeńca w 1999 roku, na co wyrazili zgodę wszyscy członkowie saksońskiej rodziny królewskiej a ponadto papież Jan Paweł II. Po zmianie zdania przez młodszego brata Alberta Józefa w 2002 roku stwierdził, że cała sytuacja jest „bolesna” i postanowił pozostać przy swojej regulacji sukcesji. Podobnie jak jego ojciec, nigdy nie uznał Rüdigera von Sachsen (jako urodzonego z małżeństwa morganatycznego) za członka rodziny królewskiej.
